Dnia 15 października obchodzony jest Dzień Dziecka Utraconego.

Idea powstała w Stanach Zjednoczonych w 1988 roku, odkąd dzień 15 października jest nazywany  Dniem Pamięci Dzieci Nienarodzonych i Zmarłych.

Także w Polsce od 2004 r. 15 października to szczególna data w kalendarzu. Tego dnia rodzice, którzy utracili swoje dzieci w okresie płodowym i okołoporodowym dają sobie prawo do wyjątkowego przeżywania swych strat poprzez pielęgnowanie pamięci i emocji do swojego Utraconego Dziecka.

Poronienie, wewnątrzmaciczne obumarcie płodu czy śmierć okołoporodowa to pojęcia medyczne. Dla rodziców natomiast, powyższe słowa oznaczają zawsze śmierć osoby najbliższej - ich dziecka. I niezależnie od tego, ile tygodni trwała ciąża, jaka była waga czy wiek dziecka, strata dziecka staje się początkiem żałoby.

Osieroceni Rodzice mają różne sposoby radzenia sobie ze śmiercią dziecka. Są rodziny, które w najbliższym gronie, w poczuciu wspólnego przeżywania bólu i żalu stają się dla siebie wsparciem. Przechodzą wówczas razem przez proces swojej żałoby, ze zrozumieniem indywidualnych potrzeb każdego: kobiety/mamy, mężczyzny/taty, rodzeństwa, dziadków,… i z szacunkiem i uważnością dla wszystkich swoich emocji.

Inne rodziny korzystają ze specjalistycznej pomocy psychologicznej. Zdarza się tak, kiedy osoby czują, iż potrzebują rozmowy z kimś spoza rodziny, kiedy nie otrzymują wystarczającego zrozumienia dla swoich przeżyć w gronie osób najbliższych, a także, kiedy proces żałoby staje się zbyt długi i towarzyszą mu objawy, które uniemożliwiają powrót do pełni zdrowia psychicznego i fizycznego (np. przedłużające się trudności ze snem, czy brak sił do czegokolwiek).

Jest także wiele rodzin, kobiet, mężczyzn, którzy pozostają osamotnieni i opuszczeni w swojej żałobie, gdyż wśród swoich najbliższych nie znajdują przyzwolenia na swobodne jej przeżycie, a jednocześnie nie wiedzą, że są miejsca, w których mogą zwrócić się po potrzebną dla siebie pomoc (np. Fundacja Nagle Sami).

Śmierć dziecka jest jednym z najtrudniejszych doświadczeń w życiu rodzica. 15 października jako Dzień Dziecka Utraconego to czas potrzebny mamom i tatom, by mogli swobodnie i w dogodny dla siebie sposób zamanifestować swoje osierocenie. Dla jednych będzie to dzień przepełniony duchową refleksją czy modlitwą w intencji zmarłego, a dla innych to odpowiedni czas na spotkania i rozmowy z bliskimi o utraconym dziecku. Może być też tak, że widoczne będą tylko symboliczne gesty osieroconych rodziców np. przypięta do ubrania niebiesko-różowa kokardka czy wypuszczony „do nieba” niebieski, różowy lub biały balonik z imieniem dziecka, które są niemą ekspresją ich donośnych wewnętrznych przeżyć.  

Pamiętajmy o Dniu Dziecka Utraconego i o rodzicach tych Dzieci. Bądźmy z nimi i dla nich w tym szczególnym dniu!

Fragment książki „Mama” Hélène Delforge, Quentin Gréban

Jesteś tu, przyjaciółko, moja starsza siostro.

Po raz pierwszy brakuje mi słów.

Słowa są wielkie, ciężkie, obrzmiałe.

Pozbawione znaczeń.

„Szczerze współczuję”. No naprawdę.

„Odwagi”. To prawie brzmi jak obelga.

„Jestem z tobą”. Tak jakby to coś miało zmienić.

Przytulam cię.

Coś mówisz niewyraźnie, półgłosem, masz suche oczy:

„Nie jestem już mamą?”

I to ja teraz płaczę.

Jesteś jego mamą na zawsze.

„Mama bez dziecka?”

Nie. Jego mama. Po prostu.